Esa mujer que parece tuya

Mujer en el espejo (anhelo), I Certamen

Muere en unas manos de luz
una mujer que se parece a mí
y no agoniza apenas, sólo hace
una mueca que recuerda al alivio
pero en realidad es tanta tristeza

Se queda bajo una tierra
que no asfixia por más que la coma
a manos llenas, con una viveza
imparable, con ansiedad se diría

Esa mujer que se parece a mí

¿hasta dónde?

Pero es tan diferente, porque puedo
observarla desde lejos sin sentirla
y no me obedece cuando le digo
que se calme y que la luz no va a
dañarla, no va a dañarte, no, no todavía

Esa mujer que parece tuya y está
en unas manos que no conoces de tan firmes
de tan refugio y luminosas, esa mujer
que se parece tanto a mí
pero se va siempre contigo, donde estés

10 thoughts on “Esa mujer que parece tuya

  1. a veces no nos reconocemos, ni nos hacemos caso :) me ha encantado discurrir por tus versos, destilan sinceridad :) muy feliz día Fusa :) biquiñossss
    PD: el cuadro me encanta :)

  2. Esa mujer que parece suya y que me mira y que es tan como tú tiene ahora viento en las manos como si nunca hubiera muerto…

    ¿Te has fijado cómo nos soplas en el corazón todo el tiempo?

  3. Plinnn: sí, Plin, gracias por tus palabras… supongo que es un poema sincero, sin más intención que ésa, sincerarse, hablarse a una misma. Muchas gracias.
    A mí también me gusta mucho el cuadro… lástima que no aparezca el nombre del autor porque era un concurso o algo así. Éste era de los seleccionados.
    Un beso.

    Gi: yo creo que más bien en ningún sitio se puede estar, aunque sea crea estar en tantos. Pero seguramente otro día te diría todo lo contrario.
    Gracias.

    Gloria: a lo mejor es viento o es fuego o es miedo, pero algo hay en las manos de esa mujer y vienes tú y parece que sepas de qué se trata, sin saberlo… parece que adivines y vengas con las palabras justas, sin saberlo, o sabiéndolo.
    Qué bien que hayas venido para este poema. Gracias, preciosa.

  4. Me ha encantado, el poema. Me ha recordado tanto a mí misma que me he asustado. Precioso, F. Delicioso.

    Un beso enorme, guapa.

  5. Ay, ¿hasta dónde nos parecemos a nosotros mismos que nos reconocemos en nuestros actos o nos sentimos extraños en ellos?

    Un abrazo, Fusa.

  6. Wara: son preguntas que me dan demasiado miedo como para contestarlas… voy a recurrir a un clásico: sólo sé que no se nada.
    Pero a veces disimulo…
    Un abrazo, Wara.

  7. Isabel: pues suficiente para la intención de este poema, Isabel, que sea una historia completa, que recuerde a algo, cualquier cosa.
    Un abrazo. Y gracias a ti.

Deixa un comentari

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

Esteu comentant fent servir el compte WordPress.com. Log Out /  Canvia )

Facebook photo

Esteu comentant fent servir el compte Facebook. Log Out /  Canvia )

S'està connectant a %s