Para qué ojos

Autorretrato con la mano en la mejilla, Egon Schiele

¿Dónde quedaba tu mano,
padre, entre qué mantos,
bajo qué ruinas,
sobre qué ríos,
entonces, padre,
entonces cuando tanto
la necesitara,
dónde la habías escondido,
con qué miedos,
para qué ojos,
adónde, padre,
sino en mi otra mano?
¿Y por qué ahora, padre,
vuelve tu mano,
huérfana como una paloma,
a posarse sobre mí,
ahora, padre, que sigo
buscándola
pero ya no hay tiempo?

7 thoughts on “Para qué ojos

  1. Virgi: dicen que si escribes y te lo pasas bien, los que leen lo hacen contigo. Y supongo que conmueve lo que una ha escrito conmovida, ¿no?
    Muchísimas gracias, linda.
    Un abrazo.

    Isabel: quizá es lo más doloroso de todo, ¿no?, que no haya tiempo, más allá de lo que se quisiera hacer con él.
    Buenos días.

  2. Las manos (de los otros, ya)se nos hacen huéspedes, a veces… y luego es tarde y ya no hay tiempo, o sí, pero con demasiados huecos…

    Pasar de abuelas con miedo, a paisajes infantiles y huecos como alas… así empezó mi mañana. Espero que el resto del día se porte y no desmerezca el comienzo… jeje.

    Besos, Fusa!

  3. Margot: ah, pues espero que sea tu mañana algo más alegre, lejos de miedos y tristeza y huecos como alas, ¿no? Porque como sigas así, querida, no sé yo cómo vas a llegar a la tarde…
    Un abrazazo.

  4. Isabel Martínez: gracias a ti, Isabel. Del alma sale el poema y al alma va (curiosamente al de una desalmada).
    Un beso.

Deixa un comentari

Fill in your details below or click an icon to log in:

WordPress.com Logo

Esteu comentant fent servir el compte WordPress.com. Log Out /  Canvia )

Facebook photo

Esteu comentant fent servir el compte Facebook. Log Out /  Canvia )

S'està connectant a %s